Dankzij een hernieuwde focus op de kernideeën waarop de serie oorspronkelijk was gebouwd, biedt * Assassin's Creed Shadows * de meest bevredigende ervaring die de franchise in jaren heeft aangeboden. Met het beste parkour -systeem sinds *Unity *, kun je naadloos overstappen van de grond naar kasteel daken, en de toevoeging van een worstelende haak maakt het bereiken van strategische uitkijkpunten sneller dan ooit. Op een koord hoog boven de vijand, je bent slechts een druppel verwijderd van het uitvoeren van de perfecte moord - zolang je maar speelt als NAOE, dat wil zeggen. Schakel over naar Yasuke, de tweede hoofdrolspeler van Shadows, en je zult merken dat je een heel ander spel speelt.
Yasuke is traag, onhandig en niet in staat om stille moorden te doden. Zijn klimvermogen is meer verwant aan dat van een voorzichtige grootouder dan een behendige moordenaar. Hij staat als de antithese van wat we meestal verwachten van de Creed -hoofdrolspeler van een moordenaar, waardoor een van de meest raadselachtige maar intrigerende ontwerpbeslissingen van Ubisoft wordt gemarkeerd. Spelen als Yasuke heeft helemaal geen zin om Assassin's Creed te spelen.
Aanvankelijk voelde het enorme verschil tussen de mogelijkheden van Yasuke en de traditionele filosofie van de serie ongelooflijk frustrerend. Wat is het doel van een Assassin's Creed -hoofdrolspeler die moeite heeft om te klimmen en geen heimelijke verwijdering kan uitvoeren? Hoe meer tijd ik echter doorbracht als hij, hoe meer ik het doordachte ontwerp achter Yasuke waardeerde. Hij is onmiskenbaar gebrekkig, maar hij behandelt verschillende kritieke kwesties waarmee de serie de afgelopen jaren te maken heeft gehad.
Je kunt pas enkele uren na de campagne als Yasuke spelen, nadat je je eerste tijd met NAOE hebt doorgebracht, een snelle shinobi die de essentie van een moordenaar beter belichaamt dan elke hoofdrolspeler in een decennium. Overgang naar Yasuke na het beheersen van NAOE is schokkend. Deze torenhoge samurai is te groot en luid om effectief door vijandelijke kampen te sluipen en kan nauwelijks alles buiten zijn eigen hoogte schalen. Hij kan de uitspringende daken in de straten van Japan niet vasthouden, en wanneer hij iets vindt om te klimmen, is het een pijnlijk langzaam proces. Op daken balanceert hij gevaarlijk op de top, staat rechtop en komt vooruit, zichtbaar voor iedereen. Deze beperkingen introduceren een gevoel van wrijving, waardoor schaalomgevingen als een karwei aanvoelen en het gebruik van steiger en ladders noodzakelijk maken voor aanzienlijke vooruitgang.
Hoewel Yasuke niet strikt beperkt tot de grond, moedigen zijn beperkingen het aan. Dit beperkt zijn vermogen om een strategisch overzicht te krijgen, waardoor het een uitdaging is om bedreigingen in kaart te brengen en effectief te plannen. In tegenstelling tot NAOE, die Eagle Vision heeft om vijanden te benadrukken, heeft Yasuke niet zo'n voordeel. Kiezen om te spelen als hij betekent dat ze stealth en mobiliteit handelen voor pure kracht.
Assassin's Creed is altijd gebouwd op de principes van heimelijke moorden en verticale verkenning - concepteert dat Yasuke direct tegenkomt. Spelen als hij voelt minder als Assassin's Creed en meer verwant aan *Ghost of Tsushima *, vooral gezien zijn gebrek aan stealth -vaardigheden en afhankelijkheid van samurai -gevechten. Yasuke dwingt spelers om hun benadering van het spel te heroverwegen. Historisch gezien heeft Assassin's Creed spelers in staat gesteld om met gemak ergens te klimmen en geen echte uitdaging te bieden. Yasuke verandert deze dynamiek. Hoewel veel gebieden buiten zijn bereik liggen, kan zorgvuldige observatie verborgen paden onthullen die speciaal voor hem zijn ontworpen om zijn doelstellingen te bereiken. Een leunende boomstam kan bijvoorbeeld leiden tot een synchronisatiepunt dat anders ontoegankelijk is, of het open raam van een kasteel op de tweede verdieping kan worden bereikt via een trapachtige opstelling op de buitenmuur van de binnenplaats. Deze paden zijn aantrekkelijker om te ontcijferen dan de moeiteloze beklimmingen van eerdere games.
Deze paden brengen echter alleen Yasuke waar hij naartoe moet, zijn vrijheid beperkt voor algemene verkenning en het moeilijk te maken om een strategisch uitkijkpunt te krijgen om vijandelijke patrouilles te observeren. Yasuke conformeert zich niet aan de traditionele Assassin's Creed -benadering van planning op basis van bewakingsbewegingen. Zijn enige stealth -vermogen, de 'brutale moord', omvat een luide en opvallende impaling van een vijand op zijn zwaard, meer een openingsbeweging voor gevechten dan een heimelijke verwijdering. Wanneer gevechten ontstaan, is het opwindend. * Shadows* heeft het beste zwaardspel dat de serie meer dan tien jaar heeft gezien, met doelgerichte stakingen en een verscheidenheid aan technieken, van brutale haastaanvallen tot het bevredigen van ripostes. Afwerkingsbewegingen zijn brutaal en visueel opvallend, die scherp contrasteren met de heimelijke aanpak van NAOE.
De scheiding van gevechten en stealth in twee verschillende karakters voorkomt het mengen van stijlen die worden gezien in *Origins *, *Odyssey *en *Valhalla *, waar direct conflict vaak de standaardinteractie werd. In *Shadows *zorgt NAOE's relatieve kwetsbaarheid ervoor dat ze zich niet gewoon door missies niet kan afslachten, waardoor spelers zich heimelijk terugtrekken, herpositioneren en opnieuw moeten ingaan. Als je een pauze van die spanning wilt, stelt Yasuke's kracht je in staat om de moeilijkste uitdagingen van de game te overleven, waardoor zijn gevechten een verleidelijke optie zijn, vooral omdat zijn vaardigheidsboom na verloop van tijd ontgrendelt.
Het ontwerp van Yasuke is opzettelijk, maar het is een uitdaging om te zien hoe hij past in het Creed Framework van de Assassin - een serie geworteld in heimelijke moorden en verticale verkenning. Terwijl protagonisten zoals Bayek en Eivor te ver in actiegebied waagden, belichaamden ze nog steeds de kernmechanica van de Creed -voorsprong van een moordenaar. Yasuke, als samurai, is thematisch geschikt in zijn gebrek aan stealth- en klimvaardigheden, maar dit betekent dat je Assassin's Creed niet in zijn traditionele vorm kunt spelen terwijl je hem beheerst.
De echte uitdaging voor Yasuke is zijn tegenhanger, NAOE, die in jaren mechanisch de beste Assassin's Creed -hoofdrolspeler is. Haar stealth -mogelijkheden worden perfect aangevuld met de verticale architectuur van de Sengoku -periode Japan, waardoor een ervaring wordt geleverd die de belofte van Assassin's Creed echt belichaamt: een zeer mobiele stille moordenaar worden.
Antwoord.NAOE profiteert ook van de ontwerpwijzigingen die zijn geïntroduceerd voor Yasuke. Hoewel ze nog steeds praktisch overal kan klimmen, is de "stok naar elke oppervlak" -benadering vervangen door iets realistischer, waardoor spelers routes moeten beoordelen en ankerpunten voor haar grijphaak vinden. Dit zorgt voor grotere sprongen en sneller klimmen, waardoor de open wereld wordt veranderd in een Assassin's Creed Sandbox. Zelfs in de grondgevecht voelen NAOE's bewegingen zich zo meedogenloos effectief als die van Yasuke, hoewel ze de strijd niet kan doorstaan zolang haar samurai -metgezel. Dit roept een cruciale vraag op: waarom spelen als Yasuke als je als NAOE kunt spelen?
De bedoeling van Ubisoft om twee verschillende speelstijlen aan te bieden met Yasuke en NAOE creëert een tweesnijdend zwaard. Yasuke speelt volgens verschillende regels dan een traditionele Assassin's Creed -hoofdrolspeler en biedt een contrasterende en dwingende ervaring die een primeur is voor de serie. Toch verzet hij zich fundamenteel tegen de kernprincipes waarop deze spellen zijn gebouwd-principes die uniek blijven in het open-wereldgenre. Hoewel ik altijd naar Yasuke zal terugkeren om te genieten van de sensatie van zijn gevecht, is het door NAOE dat ik de wereld van *schaduwen *echt zal verkennen. Als ik als NAOE speel, heb ik het gevoel dat ik Assassin's Creed speel.
