Angklung: tradycyjna indonezyjska muzyka bambusowa
Słowo „angklung” pochodzi z języka sundajskiego „angkleung-angkleung”, które opisuje ruch gracza zgodnie z rytmem muzyki. Sam „Klung” imituje dźwięk wytwarzany przez ten instrument. Różne rozmiary bambusowych rurek dają niepowtarzalne dźwięki. Aby stworzyć melodyjną melodię, kilku graczy gra jednocześnie angklung.
Do wyrobu angklung zwykle używa się czarnego bambusa (Awi Wulung) lub bambusa ater (Awi Temen), który po wyschnięciu ma białawo-żółty kolor. Dwie do czterech bambusowych rurek o różnych rozmiarach są ze sobą połączone i związane rattanem.
Jak grać w Angklung
Sposób gry w angklung jest dość prosty. Przytrzymaj ramę angklung (na górze) i potrząśnij dolną częścią, aby wytworzyć dźwięk. Trzy podstawowe techniki to:
- Kulung (wibracja): Najpopularniejsza technika polega na kilkukrotnym potrząśnięciu bambusową rurką w lewo i w prawo.
- Centok (Junk): Szybko pociągnij palcami bambusową rurkę, wydając pojedynczy, ostry dźwięk.
- Tengkep: Wibruj jedną bambusową rurkę, trzymając drugą, wydając tylko jedną nutę.
Różne rodzaje Angklung
Z biegiem czasu w Indonezji rozwinęły się różne rodzaje angklung:
- Angklung Kanekes: Pochodzi z Baduy, gra na nim tylko podczas ceremonii sadzenia ryżu i jest wytwarzana wyłącznie przez plemię Inner Baduy.
- Angklung Reog: Używany do akompaniamentu tańca Ponorogo Reog we Wschodniej Jawie. W odróżnieniu od ogólnego angklung, dźwięk jest głośniejszy i ma tylko dwie nuty. Często służy również jako dekoracja, znana również jako klong kluk.
- Angklung Dogdog Lojor: Używany w tradycji Dogdog Lojor, rytuał szacunku dla ryżu w Kasepuhan Pancer Pangawinan, Banten Kidul. Brało w nim udział sześciu graczy, dwóch grało w Dogdog Lojor, a pozostałych czterech grało w duży angklung.
- Angklung Badeng: Pochodzi z Garut, początkowo do rytuału sadzenia ryżu, następnie przerzucił się na towarzyszące mu nauczanie islamskie. Potrzebnych jest dziewięć angklung, w tym roel, kecer, jajnik, anak, dogdog i gembyung.
- Angklung Padaeng: Spopularyzowany przez Daeng Soetigna w 1938 roku. Modyfikacje konstrukcji trzonka wytwarzają nuty diatoniczne, dzięki czemu można grać na tym angklungu na nowoczesnych instrumentach. Jego rozwój kontynuowali Handiman Diratmasasmita i Udjo Ngalagena, wprowadzając angklung na arenę międzynarodową.
