In het hart van een dicht, onbekend bos, strompelden Agung en Arip de onheilspellende ingang naar het dorp South Meraung. Het dorp, gehuld in griezelige stilte en gehuld door de onderdrukkende luifel hierboven, leek in de tijd bevroren te zijn, de geheimen begraven diep in de schaduwen.
Agung, altijd de meer avontuurlijke van de twee, had zich waagden op de gebaande paden, zijn nieuwsgierigheid gewekt door geruchten over de mysterieuze allure van het dorp. Terwijl hij het dorp binnenstapte, werd de lucht dik met een verontrustende kilte en een gevoel van angst waste over hem heen. De huizen, vervallen en verlaten, fluisterde verhalen over vergeten gruwelen. Agung's hart racete toen hij vreemde symbolen zag geëtst in de muren, symbolen die leken te pulseren met een kwaadwillende energie.
Ondertussen ging Arip, die zich realiseerde dat Agung was vermist, op weg om zijn vriend te vinden. Het bos leek om hem heen te sluiten, de bomen fluisteren waarschuwingen die hij niet helemaal kon ontcijferen. Toen hij het dorp South Meraung naderde, rende een koude rilling over zijn rug. De onheilspellende uitstraling van het dorp was voelbaar en Arip wist dat hij zorgvuldig moest treden.
In het dorp voelde Agung een aanwezigheid in de gaten te houden, een ongeziene kracht die sterker leek te worden bij elke stap die hij deed. Plots blies een huiveringwekkende windvlaag door het dorp en droeg met het het zwakke geluid van verre geschreeuw. Agung's hart sloeg in zijn borst terwijl hij een oud altaar tegenkwam in het centrum van het dorp, bedekt met gedroogd bloed en omgeven door aanbiedingen van vervallen fruit en botten.
Arip, geleid door een vaag spoor van voetafdrukken, kwam uiteindelijk het dorp binnen. De lucht was zwaar van de geur van verval en de grond leek te trillen onder zijn voeten. Hij riep naar Agung, zijn stem galmde door de stille straten. Een zachte fluistering antwoordde en leidde hem naar het altaar waar Agung stond, getransfixeerd door de macabere scène voor hem.
Naarmate Arip naderde, brak de grond uit in een kakofonie van geschreeuw en grom. Schimmige figuren kwamen uit de duisternis, hun ogen gloeiden met een buitenaardse honger. Agung, die uit zijn trance brak, greep Arip's arm en samen renden ze, de spookachtige gehuil van de dorpelingen echoden in hun oren.
De twee vrienden sprinten door het dorp en ontwijken spectrale handen die uit elkaar zijn gegaan om hen te verstrikken. Het bos leek tot leven te komen, takken klauwden op hun kleren en wortels struikelen hun voeten. Maar ze drongen aan, gedreven door de oerdrang om te overleven.
Uiteindelijk barsten ze het bos uit, snakken naar adem en stortten ze in op de veiligheid van de open weg. Terwijl ze achterom keken, verdween het dorp South Meraung in de mist, alsof het nooit had bestaan. Maar de herinnering aan de gruwelen die ze hadden gezien, zou hen voor altijd achtervolgen, een huiveringwekkende herinnering aan de gevaren die op de loer liggen in de schaduw van het onbekende.
