Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En natuurlijk de wolfman. Deze klassieke monsters zijn gedurende tientallen jaren geëvolueerd en aangepast, waardoor enkelvoudige interpretaties worden overstijgt en tegelijkertijd angstaanjagend publiek in verschillende generaties. Recente voorbeelden zijn Robert Eggers ' Nosferatu en de aankomende Frankenstein -film van Guillermo Del Toro. Nu biedt schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn eigen visie op de Wolf-man.
Maar hoe revitaliseert een filmmaker de weerwolfmythos, met name de iconische wolfman, voor het moderne publiek? Hoe maken filmmakers, zoals Whannell opmerkt, deze klassieke monsters vandaag zowel beangstigend als relevant?
Bereid je fakkels, wolfsbane en inzetten - en je capaciteit voor metaforische interpretatie - omdat we met Whannell met de invloed van klassieke monsterfilms op zijn werk hebben gesproken, zijn aanpak om de wolfman in 2025 te doen herleven en waarom je erom moet.
